II NIEDZIELA
WIELKIEGO POSTU
____________
_____________
Czytanie z Księgi Rodzaju
Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: „Abrahamie!” A gdy on odpowiedział: „Oto jestem”, powiedział: „Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jaki ci wskażę”.
A gdy przyszedł na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwach na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął ręką po nóż, aby zabić swego syna.
Ale wtedy anioł Pana zawołał na niego z nieba i rzekł: „Abrahamie, Abrahamie!”
A on rzekł: „Oto jestem”.
Powiedział mu: „Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna”.
Abraham obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna.
Po czym anioł Pana przemówił głośno z nieba do Abrahama po raz drugi: „Przysięgam na siebie, mówi Pan, że ponieważ uczyniłeś to i nie szczędziłeś syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie twych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia na wzór twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu”.
Oto Słowo Boże.
W krainie życia będę widział Boga.
Nawet wtedy ufałem, gdy mówiłem:
„Jestem w wielkim ucisku”.
Cenna jest w oczach Pana
śmierć świętych Jego.
W krainie życia będę widział Boga.
O Panie, jestem Twoim sługą,
jam sługa Twój, syn Twej służebnicy.
Ty rozerwałeś moje kajdany,
Tobie złożę ofiarę pochwalną
i wezwę imienia Pana.
W krainie życia będę widział Boga.
Wypełnię me śluby dla Pana
przed całym Jego ludem.
W dziedzińcach Pańskiego domu,
pośrodku ciebie, Jeruzalem.
W krainie życia będę widział Boga.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia:
Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby nam wraz z Nim i wszystkiego nie darować? Któż może wystąpić z oskarżeniem przeciw tym, których Bóg wybrał? Czyż Bóg, który usprawiedliwia? Któż może wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, który poniósł za nas śmierć, co więcej - zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia się za nami?
Oto Słowo Boże.
Chwała Tobie, Królu wieków
Z obłoku świetlanego odezwał się głos Ojca:
„To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”.
Chwała Tobie, Królu wieków
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni.
I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.
Oto słowo Pańskie.
Kolejna wybitna postać w Historii Zbawienia, Abraham, nasz ojciec w wierze. Przytoczone wydarzenie jest kulminacją całej jego historii życiowej, kulminacją dramatyczną. Człowiek ten, swego czasu opuścił rodzinne strony realizując polecenie Pana i ufając bezgranicznie w złożoną mu obietnicę ziemi i licznego potomstwa, co było podstawą egzystencji w ówczesnym świecie. Patrząc po ludzku, obietnice te nie spełniały się, Abraham wciąż wędrował z miejsca na miejsce, był już podeszły w latach, a potomstwa, jak nie było tak nie ma. I właśnie wtedy, gdy wydaje się, że coś drgnęło, że jest choć namiastka spełnienia pragnien i oczekiwań, bowiem przychodzi na świat Izaak, Abraham otrzymuje kolejne szokujące polecenie, aby złożyć w ofierze swego jedynego syna! Jakiej wiary i jakiego bezgranicznego zaufania trzeba, aby podjąć się wykonania takiego polecenia, niezrozumiałego po ludzku i idącego, jak się zdaje, wbrew obietnicy Bożej?!
Myli się jednak ten kto twierdziłby, że Bóg chce śmierci lub zguby człowieka. Potwierdza to Boża interwencja wobec Izaaka, tak właśnie postępuje Bóg! Ratuje człowieka, nie chce jego śmierci i zguby! Jednak to wydarzenie jest zapowiedzią innego wydarzenia, innej ofiary. Oto sam Bóg ofiaruje swojego Syna na przebłaganie za grzechy nasze, aby nas ocalić. Nie wystarczy już interwencja anioła, miłość Boga jest doskonała, dlatego Chrystus oddaje życie za każdego z nas!
Ta bezgraniczna wiara i zaufanie Abrahama "otwierają" serce Boga. Nie codziennie Bóg składa tak uroczystą przysięgę, będzie błogosławił, da liczne potomstwo (liczniejsze niż ziarnka piasku a więc niezliczone!), uczyni z potomstwa Abrahama naród wybrany (dziś narodem wybranym jest każdy wierzący w Chrystusa)!
Wiara człowieka nigdy nie pozostaje niezauważona przez Boga, a Jego odpowiedź jest niewspółmiernie hojniejsza, niż człowiek jest w stanie sobie to wyobrazić.
Psalmista przypomina, że nawet, a może przede wszystkim, w najtrudniejszych momentach życiowych trzeba bezgranicznego zaufania Bogu, szczególnie wtedy gdy człowiek staje w obliczu śmierci. Nawet w takim momencie trzeba mieć nadzieję życia, przecież właśnie taką obietnicę złożył nam Bóg! "Kto żyje i wierzy we mnie, choćby umarł żyć będzie!". Pozostaje jeden warunek "Jego słuchajcie!" Bądź posłuszny Bogu i zaufaj wiedząc, że obietnice Boże się spełniają, kiedy i jak? Zadziwią cię!!!
W Ewangelii jesteśmy wraz z Janem, Jakubem i Piotrem świadkami objawienia tajemnicy o Chrystusie. Syn umiłowany Ojca, który dobrowolnie wydał się za nas.
Aby zanużyć się w tym źródle, zaczerpnąć z niego, trzeba zaufać, wsłuchać się w głos Jego i wierzyć czyli mieć pewność, że Bóg spełnia swoje obietnice. Nasz Bóg jest Bogiem wiernym! Czasami trzeba przejść długą drogę, aby to zrozumieć, przyjąć, zacząć tym żyć, ale warto wyruszyć w drogę wiary, tak jak Abraham, aby radować się w krainie życia, gdzie będziemy oglądać Boga twarzą w twarz!
Idziemy ku Przymierzu, taka jest droga Wielkiego Postu, tej 40-sto dniowej wędrówki przez pustynię naszego życia, podczas której Bóg dodaje nam sił swoimi obietnicami, zapewnia o swojej wierności i hojości. Po drodze odkrywamy tajemnicę Bożej obecności, nasza wiara poddana jest próbom oczyszczającym i umacniającym. Celem tej wędrówki jest życie, dlatego Chrystus odda swoje, abyśmy my, zachowali nasze.
Czy wierzę w spełnienie Bożych obietnic?
Czy ufam Bogu bezgranicznie?
Czy patrzę na rzeczywistość oczami Boga i myślę według Jego kryteriów, a więc czy Go "słucham"?
